بررسی و تحلیل نابرابری های فضایی درون شهری در برخورداری از خدمات عمومی شهری از منظر عدالت اجتماعی (مطالعه موردی: شهر مراغه)

شهر به عنوان یکی از مهم ترین دستاورد¬های فرهنگ و تمدن بشری و از فراگیرترین پدیده¬های اجتماعی عصر حاضر است. بر حسب این گستردگی، هرکس به فراخور ظن و فن خود به آن می¬نگرد. نگاه کردن از منظر عدالت اجتماعی به شهر، شاید یکی از نگرش¬های بسیار کمیاب و بنیادین محسوب شود. عدالت نوعی سلوک مساوی با افراد است و عدالت فضایی برگرفته از آن یعنی اینکه با ساکنین در هر مکانی باید به صورت برابر رفتار شود و هیچ فرد یا جایی بر افراد و جاهای دیگری برتری نداشته باشد بنابراین؛ خدمات عمومی شهر به عنوان مهم ترین ابزار در دستمدیریت شهری، برای برقراری عدالت فضایی است. با توزیع مناسب این خدمات، شهر می¬تواند به عنوان بستر تحقق عدالت فضایی مطرح گردد. در این پژوهش شهر مراغهکه همانند سایر شهر-های کشور بستر نابرابری فضایی نواحی در بهره¬مندی از خدمات عمومی شهری است با هدف ارزیابی چگونگی توزیع این خدمات در نواحی شهری مراغه بر اساس جمعیت نواحیو همچنین سطح بندی این نواحی شهریاز نظر میزان بهره¬مندی از خدمات عمومی شهری مورد بررسی و سطح بندی قرار گرفته است. روش تحقیق در این پژوهش به صورت توصیفی-تحلیلی است، در این راستا پس از تعیین شاخص¬های تحقیق (آموزشی، فرهنگی، ورزشی، مذهبی، جاذبه¬های فرهنگی، بهداشتی، درمانی، گورستان، تأسیسات شهری، حمل ونقل، اداری، انتظامی و فضای سبز) و محاسبه سرانه آن ها، با استفاده از مدل¬های تاپسیس، ویکور و الکتر در چهار سطح؛کاملاً برخوردار، برخوردار، نیمه برخوردار و محروم، از لحاظ میزان برخورداری از خدمات عمومی شهری مورد سطح بندی قرار گرفتند و در پایان از مدل تلفیقی کاندرست، برای دست یافتن به یک سطح بندی واحد استفاده گردید.